Hersenloos wandelen
Al maanden stond er een blok in mijn agenda: de Vestingwandeling op zaterdag 25 mei. Ik had namelijk behoefte aan een dag hersenloos wandelen. Gewoon voet voor voet de dag door, via een route die iemand anders voor me had bedacht. Makkelijker kon het haast niet worden. Mijn doel was duidelijk: ik wilde rust in mijn hoofd lopen en daar dacht ik 25 kilometer rondom Den Bosch (want lekker dichtbij) voor nodig te hebben.
Valkuilen
Met dank aan een reminder op Facebook nog net op tijd ingeschreven: “De laatste plaatsen: schrijf nu in!”. Werkt bij mij altijd dat soort berichtjes. Ik ken mijn valkuilen maar deze keer mocht het. Ik was er klaar voor.
Barsten
De eerste barsten op weg naar mijn doel ontstonden op vrijdagavond. Geen oppas. En Erik, mijn man, had ook een belangrijke afspraak. Hmmmm, hoeveel zin had ik in fratsen uithalen voor een dagje wandelen. Tuterdetuut deden al die stemmetjes in mijn hoofd. En bijna had ik het bijltje erbij neergegooid. Tot het juiste stemmetje langskwam: “ze kan toch gewoon meelopen? Tot Erik haar langs de route ergens op kan halen?” Hee ja, getackeld! Beetje nudgen, leuke dingen in het verschiet, paar snoepjes mee en dan kreeg ik vast wel beweging in die 8-jarige “ik houd niet van wandelen” benen.
Afbreken
Zaterdagochtend stond de route online. Hee, na 17 kilometer komen we vlak langs ons huis. Is ook wel genoeg toch? Ik denk dat ik daar maar afbreek en lekker naar huis wandel. Heb ik ook nog wat aan mijn dag. Huh? Ja echt, dat dacht ik.
Waarom?
Zo begon ik aan mijn wandeltocht. Het was hartstikke leuk, 7,5 kilometer samen met mijn “ik houd niet van wandelen” dochter, die vervolgens de hele dag haar wandelschoenen aan wilde houden. Daarna lekker alleen. En de 17e kilometer kwam in zicht. Ik rook de stal, zal ik maar zeggen. En ineens snapte ik het niet meer. Waarom ging ik niet voor mijn doel? Ik ging toch 25 kilometer lopen?
Afspraak met mezelf
Ik besloot door te lopen. Want ik had een afspraak. Met mezelf. En er is niemand belangrijker op de wereld om een afspraak mee te hebben, besloot ik. Dus waarom zou ik een afspraak met mezelf om een niet echt te motiveren reden, “geen zin meer”, afzeggen? Ik ging lopen op wilskracht. Ik moest door van mezelf.
Doel of middel?
En ergens bij kilometer 20, waar ik mezelf ook al een afsnijdpunt had toebedeeld bij het checken van de route in de ochtend, viel mijn kwartje. De 25 kilometer waren helemaal niet het doel. Ze waren een middel. Mijn doel was mijn hoofd leeglopen, een dag met mezelf doorbrengen, niets meer te hoeven doen dan stap voor stap de dag door. Ok, dat hoofd leeglopen was niet helemaal gelukt. Maar dit inzicht zorgde ervoor dat ik de laatste kilometers op vleugels liep. Aandacht had voor het hier-en-nu. Ik zag mooie vogeltaferelen. Ik hoorde een rietzanger prachtig zingen in het riet van de Dommel. Ik genoot van de zon op mijn huis en het gekabbel van gesprekken om me heen. Bij de finish kreeg ik een medaille en liet ik me trots op de foto zetten. Fluitend liep ik de laatste twee kilometer naar huis.
Hoe vaak snijdt jij doelen af?
Misschien herken je dit. Heb je ook wel eens van die doelen die je afsnijdt, kleiner maakt, laat doodbloeden. Kijk dan nog eens goed naar dat doel. Was dat dan wel echt je doel doel? Of was het het een middel naar het echte doel?
Het kan slim zijn dat soms eens op een rijtje te zetten. Wat is mijn doel en wat is het middel. Zodat het middel niet ineens je doel gaat worden.
Voed Je Focus